Kim Bilir Ne Güzeldi Yaşamak / Aslıhan Ak

Oysa biri sonbahara bahar diyordu
Biri ilkbahara bahar..
Söyle sen hangi tarafdaydın?
Ben güz diyordum mesela.
Eskiden kalmış, yaşlanmış.
Çoğunun içinde bir umut vardı mesela.
Çocuğunun dahi adını umut koyuyordu.
Bahar da koyan vardı, özgür de…
Kim bilir ne güzeldi yaşamak…
Utanmadan karanfil dikenler vardı mezarlara.
Oysa karanfilin kokusunu dahi bilmiyordu mesela.
Ölünün hatırına yemekler dağıtıyorlardı, yedisin de helva…
Ölene de saygımız buydu, yaşayana da.
Onlar ölüyor, biz yiyip içiyorduk ardından.
Kim bilir ne güzeldi yaşamak…
Çiçeklerine su veriyorduk, Ağustosa inat.
Bir tek gül bile vermediğimiz insanların,
Mezarını suluyorduk üç ayda bir.
Üç ayda bir su verdiğin çiçek açsa ne olacak açmasa ne?
Yattığı yer nur olsun diyorduk,
Yaşarken zindan ettiğimiz hayatlara.
Kim bilir ne güzeldi yaşamak…
Bizi görüyor, duyuyor diye umut ettik.
Yaşarken gözüne soktuğumuz hayatlara.
Ölünce kavuşuruz dediğimiz avuntulara…
Dağın dağa kavuşmayıp, insanın insana kavuşacağına inandırdık kendimizi.
Çorabını Ali’ye verdik, kaşkolunu Mehmet’e…
Ceketini Asıma verdik, gömleğini Rasıma…
Kim bilir ne güzeldi yaşamak…
Aynı şarkıyı farklı tonlardan dinleyen insana,
Kırk kere Fatiha suresini okuduk biz, rahatlasın diye.
Yılanların ciğerini, akreplerin gözünü kemirdiğini düşünmedik mesela.
Çiçekçinin önünden dahi geçmemiş insanlara çelenk gönderdik biz.
Beyaz bir elbiseyi ayıplayıp,
Kefen giydirdik kadınlarımıza, kızlarımıza.
Kim bilir ne güzeldi yaşamak…
Saçını dahi okşamadığımız insanların,
Saçının telinin çürüdüğüne üzüldük mesela.
Ayakkabı numarasının buçuklu olduğuna inanmadık.
Ama tırnaklarını karıncaların yediğine üzüldük biz.
Biz bir insanın öldüğüne selası verilene dek inanmadık.
Kim bilir kaç defa ölmüştü, öldürmüştük içimizde…
Ve kim bilir ne güzeldi yaşamak…