Sevgili okurum yeni sayfamıza hoş geldin. Seninle biraz sohbet etmek istiyorum. Biliyor musun geçen günlerde evimin önünde tuğlaların arasında açmış minicik bir çiçek gördüm. O kadar küçük ,narin ve tek başınaydı ki… Onu tuğlaların içinde açmış bir çiçek olarak görünce çok şaşırdım. Bir yanımı da umutlar kapladı. Kendi kendime dedim ki “Sude bu zorluklara katlanıp taşların içinden bile çiçekler açıyorsa eğer hayatın içindeki hiçbir karanlık seni korkutamasın. Buna sakın izin verme.!” O küçük ve güçlü çiçek bu sayfamızı da süsleyecek.
Bazen “Bu çok ağır.’ dediğimiz sorunlarla karşı karşıya kalıyoruz. Sanki çıkış yolunu kapatmışlar, bize özel kocaman karmakarışık labirent kurmuşlar, karanlığın ortasında öylece kalmışız gibi hissediyoruz. Ama unuttuğumuz tek bir şey var o da kapalı da olsa her yolun bir sonunun olduğu…
Karanlık diyoruz ama kalbimizin ışıl ışıl ışığını görmezden geliyoruz oysa o bizim en güzel güneşimiz. Yollarımızı aydınlatan, umudumuzu besleyen , karanlıklara meydan okuyan…
Hayat bize bazen küçücük detaylarla büyük dersler verir. Çünkü küçücük bir çiçeğe bile bakarken içimizdeki gücü fark etmemizi ister. Tam da bu yüzden yeni bir pencere açmalıyız gözlerimize. En ufak detaylarda hayatın mükemmel yanlarının gizlendiğini bilerek. Mutluluğun, güçlü olmanın ve daha birçok özel duruşun gizemi o pencereden başını uzatmaktan geçiyor çünkü.
Şimdi dilediğin çiçeği seç, kendi güneşin kalbin , suyun ruhun olsun. Hayat önüne ne kadar tuğla yığarsa yığsın sen tüm gücünle zirveye doğru büyü.
Çünkü sen farkında olmasan da içindeki ışık hep kalbinde duruyor.
Sadece biraz cesaretle yeniden parlayabilir.
Kendine inandığın her an, bir adım daha kök salarsın hayata.
Ve bir gün, geriye dönüp baktığında diyeceksin ki:
“İyi ki vazgeçmemişim. Hep parlamaktan, umut etmekten , umut olmaktan..
