HÜKMÜNE RIZA -1-

HÜKMÜNE RIZA -1-

Ey kudretin nuru, ey her nefesin sahibi,
Boynum bükük, sözüm aciz, sesim mahcup…
Sen “ol” deyince göğe dönen bir yaprak gibi,
Teslim oldum, varlığınla dolu bir hiçim şimdi.

Âdem toprağından nefes verdin bana,
Ruh üfledin, sevda kattın hamura.
Bir bakışınla ateş güle döner ya,
Yanarken bile senden kaçar mı kul?

Yunus’un aşkını gönlümde eyledim sır,
Mecnun misali çöle düşsem fark etmez.
Her zerrede adını anmak bir ömür,
Dil yanar da yine seni zikretmekten vazgeçmez.

Yandım, kül oldum, rüzgârda savruldum,
Her ateşten yeniden doğruldum.
Bir yanım toprak, bir yanım umudum,
Küllerimden doğan nurla yoğruldum.

Gecelerden geçtim, gündüzü buldum,
Her düşüşte yeniden soludum.
Bir sükût vardı, ben orda durdum,
Susarak sevdim, duayla doluydum.

Gözlerimde bir âlem döner sessiz,
Ne varlık kalır, ne de benlik iz.
Bir bakış yeter, kalbime diz diz,
Sensin bütün öz, sensin tek giz.

Aşkınla yanmak oldur ki dirlik,
Her zerrede senden bir kimlik.
Yoklukla var olmak, bir birlik,
Karanlıktan doğan ışıktır bildik.

Ey nurun kaynağı, ey vuslat kapısı,
Her yara senin merhamet tapusu.
Kulun düşse de var sabır yapısı,
Her düşüşte yükselir aşkın akısı.

Ve bilirim artık
Ne ölüm sondur, ne hayat baş,
Her son nefeste başlar telaş.
Küllerimle seni anar bu baş,
Yandıkça parlar içimde güneş.

Ben sustum, kelâm konuştu içimde,
Bir ses yankılandı derin biçimde.
Ne harf vardı, ne de hece,
Sadece senin nefesin vardı her biçimde.

Bir damla düşmüştü varlık denizine,
Kendini sanmıştı umman yerine.
Meğer hep sendin, vardım gül izine,
Ben de o gülün solgun bir rengine.

Toprak çağırdı adımı, “gel” dedi,
Yel esti alnımdan, “kul ol” dedi.
Su dokundu ruhuma, “temiz ol” dedi,
Ateş içimden “sev” dedi, yan ve öl dedi.

Dağlara sordum, cevap sustu,
Taşlar zikre daldı, deniz huşu tuttu.
Bir kuş öttü, kanadı dua koktu,
Her tüyünde senin hatıran vardı.

Gözlerim kapandı, kalbim uyandı,
Bir perde kalktı, perde ardı yandı.
Yokluk giysimi varlıkla giydirdi,
Sen dedikçe benliğim silindi.

Her şey sükûtta sırra karıştı,
Her nefes, her niyaz, her fısıltı.
Bir ışık vardı, ne doğdu ne battı,
Zaman eğildi, mekân daraldı.

Bir an var ki, her şeyden azat,
Ne kul kalır, ne murat.
Sadece bir nefes, bir şahadet,
Seninle olur elbet o sonsuz hayat.

Mehmet Aluç