Kalemimin mürekkebi sana bulandı
Şiirim sen romanım sen destanım sen oldun
Gözlerindeki derinlik düştü düşlerime
Ve seninle anlam buldu günüm gecem her anım
Gülüşlerin kalemim bakışların kağıdım oldu
Bir hayalin yetti şiir olup dökülmeme
Şiirimsin artık ,yazmaz başka bir ağyar
Hayatımın baş köşesinde kurulu bir salıncak kurdum sana gebe…
Kalbim adını ikrar eder durur
Gecenin sessizliği solumdaki özlemini deşiyor
Gece üşümelerimde yetim kalan sensiz yanımı bakışlarınla örtüyorum
İçimde senli sözcükler fısıldıyor kulağıma
Tenine dokunmadan seni hissetmek
Şiir diye kaleme mürekkep etmek
Mesafeleri hiç etmek bir satır başında
Ve bir şiirin son nakaratında yine buluşmak seninle….
Öyle bir yağmur ki öldürecek beni sanıyorum
Özleminin girdabında sırılsıklam olmak
Her gözüm daldığında eskimeyen bir şiir gibi
Bakışlarının kıyısında soluklanmak
Çığlığımı dikiyorum geceye
Herşey manasız senin yokluğunda
Gözlerimde gurbet saatlerini demliyorum
Eriyorum kalbimin eşiğinde özleme gebe
Kederimden besleniyor gece kuşları
Şimdi tut kalbimi ey sevgili
Sana yazılacak daha çok şiirim var…
