Yine yarım kalıyorum
Her şey susuyor önümde
Sokaklar boşalıyor hiç sezdirmeden
Odam sesimle yadsıyor beni
Eşyalar yok muşum gibi
Boş gözlerle saksıdaki çiçekler
Anılar bile ayrı zamandan
Dikip hep birden gözlerini üstüme
Yaşamamışım hiç
Hiç olmamışım gibi çelişik yüzler
Tekdüze hengamesi insanların
Sürüp giderken koşturmaca içinde
Geceli gündüzlü
Unutturur sesimi sükunetin cümlesi
Bozguna uğramış gibi kendi şehrinde
Siliniyor bulanık hüviyetim
Bırakıyorum tasa etmeden
Düşünmeden
Var mı yok mu bir çaresi diye
Ve çekiliyorum çelikten kabuğuma
Sen hayat yok muşum gibi devam et…
