Çocukluğumla karşılaştık dün.
Bir bankın ucunda bekliyordu.
Bacağımdaki izde yankılanan,
zamanı yırtan paslı çivi
kadar sessizdi.
Ne kadar ustaydım saklanmakta…
Hiçbir ebe bulamazdı beni;
kocaman hayal dünyama
usulca saklanırdım.
Büyüdükçe daraldı düşlerim;
beden mi büyüdü,
hayaller mi küçüldü bana?
Tadı bile değişti hayatın.
Artık babam yok
yalnızlıklar krallığında.
Saçlarımı annem değil,
geçmişten beri çok sevdiğim
lodos okşuyor-
üç beş günlüğüne.
Keşke yaralar öğretseydi bana harfleri;
sustum diye geç kaldım.
Kollarım daha çok çizilmeliymiş
çalılarla.
Bacaklarımda taş kesikleri,
gizli bir mutluluk haritası gibi
sızlamalı hala.
Zaman alsa da saçlarını,
alnında taşımalısın o izi
çocukluğun imzası gibi.
Çocuklukta kan akar ve susar…
Büyüyünce sessizlik kanatır
yaralarını…
