Kim bir şairi kırsa şair gidip uzun bir dizeyi kırarmış
Böyle demiş Çiçek Abla
Keşke taş gibi kadınlar olsaydık Çiçek Abla
Toprağımız az gelmiş bizim, cıvık olmuş çamurumuz
Malzemeden kaçmış Tanrı, bizi yaratırken
Ya da şair olmamızı istemiştir, kim bilir
Benden istememiştir umarım
0.7 uçlu kalemle şiir yazılmaz Çiçek Abla
Küllerin içinde yamulup duruyor harfler
Söndürmek için var gücüyle bastırdığı bitmiş sigaraları
gibi insanın
Harf izmaritleriyle dolu şimdi kağıtlar
Kaktüslerimin dikenleri diyorum Çiçek Abla
Benim olsa keşke onlar
Vücudumun her yerine taksam dikenleri
Ve dolaşsam öyle
Artık kırılgan bir kız olmaktan kurtulur muydum?
Kendimi koruyabilir miydim pis ellerden?
Benim de canımı yakar mıydı acaba,
Vücuduma sapladığım binlerce diken
Sahi kaktüslerin canı da acıyor mudur,
Kendi dikenlerinden
Taş gibi olmak zordur işte Çiçek Abla
Kendi kendini kıracak ki insan
Başkası kıramasın



