Yudumlarken kahvemi bardağımdan
Yine bir damla süzüldü dudaklarımdan.
Aktı yavaş yavaş bardaktan
Sonra yavaşladı kuru bir damlanın yanında.
Sadece durdurmak istedim onu,
Uzattım parmağımı üzerine, oynattım.
Durduğunu düşünerek kaldırdım parmağımı.
Durmamıştı, kaybolmuştu.
Nafileydi. Tıpkı o kuru damla gibi
Hayatımın bir noktasında durmuş
Ve cansız bir “SEN”…
Her defasında senin yanında olmak isteyen,
Nefes alan bir “BEN”…
İmkansızdı yanında olmak.
Çünkü yanında oluş bir yok oluştu.
