Ayakkabısız arşınladı sokakları,
Yandı, acıdı ayacıkları.
Zaman gibi duramazdı.
Elinde boş bir tencere,
Kalbinde yorgunluk vardı.
Çaldı bütün kapıları!
Açan yoktu.
Ses yoktu.
Evler bomboştu, yıkılmıştı,
Darmadağın olmuştu.
Baktı gökyüzüne uzunca,
Rengi yoktu gökyüzünün…
Rengini bile çalmışlardı.
Ölüyordu usulca gökyüzü gibi,
İnsanlık gibi,
İnsanlığımız gibi…
Doğduğu için suçluydu elbet.
Yanlış yerde doğmaktı suçu.
Büyük suçtu!
Suçların en büyüğü.
Annesi geldi gözünün önüne,
Saçlarını tarardı yaz akşamlarında.
Babasını özledi derinden,
Sırtında dolaştığı sokakları hayal etti.
Yoktular artık memleketleri gibi.
Aslında ölen onlar değildi.
Ölen ruhlarımızdı,
Vicdanımızdı,
İnandıklarımızdı,
Gözlerimizdi, kalbimizdi.
Bizdik ölen, çürüyen bizdik.
Kapattı yavaşça gözlerini,
Artık üşümüyordu.
Yitip giden binlerce çocuğun arasına karıştı.
Artık yoktu.
Ondan geriye, boş bir tencere kaldı.
