Tam yüz on yıl önce Çanakkale’de,
En canhıraş çığlıklar işitildi,
On beşindeydi ölen Türk gençleri,
Kızıl kahkaha atıyordu hepsi.
Kimse avdet etmeyi düşünmedi,
Düşman-ı gaddar alt edilecekti,
Tüm askerler handekünan can verdi.
Topraklara yaşam kattı her biri.
Anaların duaları evlerden,
Asker şehadetleri cephelerden,
Fevz sürûdu içten duyuldu.
Tüm kalpler “vatan” diye atıyordu.
Savaşın en saab günüydü o gün.
Yüreklerde cesaret, büyüdü hün,
Seyyit Onbaşı mermiyi kaldırdı,
Bastâna zer harflerle yazıldı.
Çanakkale geçit vermedi kat’a,
Kahramanlar yürek ile savaştı.
Düşman dökülürken toprağa kanla,
Türbe oldu her bir vatan evladı.
Zaferin bedeli ağır çok ağır,
Ancak olanlar tarihe kazınır.
Türk gencine mâziyi haykırır.
Böylece nühze tanınmaz düşmana.
