Ben bir öğretmenim.
Kör karanlıklarda ışıldayan fenerim.
Solunca vakitsiz tüm çiçeklerim,
Ansızın, külsüz, dumansız sönerim.
Ben bir öğretmenim.
Tıpkı bir mum gibi yanar, tutuşur emeklerim.
Kimine öğüt olur sözlerim,
Kimine bulunmaz bir derman.
Ama yine de ben bir öğretmenim çocuklar,
Sizi hiçbir zaman görmese de gözlerim.
Ben bir öğretmenim.
Yüreğimde ilmek ilmek sevgi dokurum.
Bazen yüzlerde parlayan bir bahar gülüşü olurum.
Kokar bahar gelmese bile tüm papatyalarım.
Ben öğretmenim ey güzel çocuklar.
Görmeden de ellerimle mücadele verir,
Duyarak da, hissederek de umudu, fedakârlığı okurum.
Ben bir öğretmenim.
Kimi zaman kalplerde yanan bir meşale,
Bazen bilginin efendisi, bazen kudrete bir köle.
Ama her şeyden önce ben bir öğretmenim yine de.
Her şeye rağmen göğüs gerip de,
Tüm çağlara korunaklı bir kale.
Ben öğretmenim çocuklar, ben öğretmenim esnaf amca.
Duyun artık çağrımı.
Öksüzlerin annesiyim, kol kanat gererim.
Belki sofram zengin değil, doyuramam hepsini.
Ama yine de kendi battaniyemi vermeye razıyım,
Üşümesin hiçbir afette benim körpelerim.
Ben bir öğretmenim.
Halkıma, toplumuma seslenirim.
Kavgalara, düşmanlıklara son vermeye gelirim.
Belki kadrim bilinmez ya da emeklerim görünmez.
Lakin her şeye inat ben cehaletin merhemiyim.
Ben öğretmenim her zaman ve her yerde.
Bir gün göçüp gitsem bile,
Sadece harflerde değil, insanlık adına eserim kalsın öğrettiklerim.
