Ne hikmet-i fânîyim bu dâr-ı dünya Kerbelâ,
Ne Hasan ü Hüseyin’im, serim İslâm’a fedâ.
Ne Firavun zulmine boyun eğmiş bir asâyım,
Ne Mûsâ sûretinde fecre inmiş İsâyım.
Benim Âdem neslinden ziyan olmuş rûhâni,
Benim idrâk içinde kendir ile ölmüş fânî.
Benim azîz u benim âciz, benim zerre fazlası,
Zerreden men edilmiş Firavun’un safsatası.
Kim demiş ehl-i beytim yoluna cân veririm?
Ben ki cânım uğruna nice devrân veririm.
Müşkülsüz değilsin ey yâr, bilirim dil dökerim,
Sitem eder, isyân eder, senden safâ beklerim.
Öyle bir safâ ki bu: fikrimde ölsün kurtlar,
Çürümüş tenimden uzak dursun o haydutlar.
Meyhânende şarâbın zevkine dalsın rûhum,
“Ol” de olsun; Züleyhâ, Yûsuf’a hûrî doğsun.
İblîse tâbi değilim, hâşâ, günâh bilirim;
Ziyân olmuş ömrümde helâl, harâm bilirim.
Şâyet bilmez olsaydım, olurdum küfr ü veled,
Zinâ edip şarâb içip sürerdim zevk ü safâ.
