Anne, Ben Hiç Ağlamadım
Anne…
Sen gözyaşından rahatsız olurdun,
ben de sessizliği ezberledim.
Dizim kanadığında,
kanı bile içime akıttım.
Sen lekesiz evler sevdin,
ben duvar aralarına sakladım kırıklarımı.
Çorba koydun önüme,
ama içimi ısıtamadın.
Sofran sıcaktı,
cümlelerin ölçülü.
Ben sarılmanı beklerken
sen sadece üzerimi örttün.
Gece kabuslarım vardı;
sabah “yine mi uyuyamadın?” dedin.
Anne…
Ben her yeni günde biraz daha eksildim.
Sevdin beni,
bunu inkâr edemem.
Ama sevgin,
bir bayramlık gömlek gibiydi:
ütülü, kokusuz, askıda.
Ben buruşuk bir kucakta
çözülmek istedim.
Sen düşeni hep topladın,
ama beni yerden almadın.
“Dik dur,” dedin,
“Başını eğme.”
Oysa ben eğilmek istedim…
başımı dizlerine koyup
hiç susmadan ağlamak.
Ama annenin yanında
hep susan oldum.
Konuşsam kırılırdın,
susunca ben.
Oğuz Atay demiş ya:
“İnsan annesini affetmek zorunda kalmamalı.”
İşte ben tam oradayım.
Sana kızgın değilim;
ama eksik bir şey var içimde.
Tıpkı çocukken kaybolan düğmelerim gibi:
küçük…
ama yoklukları batıyor.
Kırgınım sana.
Ve belki de bu yüzden
seni hâlâ böylesine seviyorum.
Çünkü bazı sevgiler,
sitemle karışınca
insan kendi sesinden bile utanıyor.
Ben şimdi,
büyümüş ama tamamlanamamış biri olarak
sensizliğinde bile
seni anlatmaya çalışan
bir avuç kelimeyim sadece.
Ve biliyor musun, anne?
Beni hiç ağlarken görmedin ya…
İşte ben,
en çok o günlerde seni sevdim.
