Yitik hayatlarımızın mezarlığında ölülerimizle birlikte yaşadığımızı şimdi daha iyi anlıyorum. Soluduğum nemli
havaya sinen hayal kırgınlıklarını ciğerime çekiyorum. Söyleyecekleri çok olan bu insanları düşüncelerini ifade etmeleri
için uyandırmak istiyorum. Kabirlerinde uyuyanların üstünlüklerinden ürperiyorum, yüzleşmekten korktuğum gerçekleri
bana anımsattıkları için. Öbür dünyaya dair bilmek istediklerim haddinden fazla. Bu konuda bilgilenmek de
istemiyorum. Ansızın düşmek istiyorum bu karalık kuyuya onlar gibi. Beni kimin attığını anlamak için dönüp arkama
bakacak zamanım olsun istemiyorum. Ben bu düşüncelerle cebelleşirken Rus yazar Platonov yanıma yaklaşıyor. Bana
yaklaşımından olacak üstünlüğünden korkmuyorum onun. Kendisini öldüren değil; onu benim için yaşatan soylu
ruhundan sesleniyor bana. Yaşayan ölüler ile gerçek ölüler arasındaki farkı algılamamı sağlıyor. Yüreğinin derinliklerine
yolculuk ediyorum. Yüreğinde gördüklerim eserleriyle örtüşmüyor. Yaşıyor olmaktan acı çekiyor. İnsanın 21. yüzyılda
bile değişmeyen makûs yazgısına kahroluyor. Onu anlıyorum galiba. Yaşarken ölümsüzlük ruhuna erenlerden biri olduğu
için benim içinde yaşadığım çağ ile kavgamı algılıyor ve ıstırap içinde kıvranan ruhuma şefkatle dokunuyor. Fark yok
aramızda. Yaşadıklarının büyüttüğü insanların arasında ne bilgeliğin ne yaşın ne de üstünlük taşıyan yaklaşımların önemi
yok. Bu ne cennet saltanatının ne de cehennem azabının olmadığı gerçek bir eşitlik. İdeolojilerin ulaşamadığı eşitlik
mertebesi de budur. Biz liderlerin savunduklarını iktidara gelince uygulayacaklarına inanıyoruz. Bu konuda yanılmaya,
kandırılmaya muhtacız çünkü. Yüreğimize dokunan bir sözcük onların arkasından gitmemize yetiyor. Onun gibi yaşam
serüvenlerini tamamlamış ruhu ölümsüzlük mertebesine ermiş yaşam bilgelerini anımsayınca yalnız olmadığımı
anlıyorum. Onun yazma amacı da unuttuklarımızı bize yeniden anımsatması değil mi? Biz birey olarak kendimizi
tanımıyoruz. Kendimiz ile kişiliğimiz arasındaki mesafe giderek büyüyor ve zamanla aşılması zor bir uçuruma
dönüşüyor içimizde. İçimizdeki uçurumdan sesleniyoruz kendimize/ sevdiklerimize.
O da içindeki uçurumdan insanlara seslenen Stalin tarafından İkinci Dünya Savaşı’nda yazdığı eserleri eleştirildiği
için 1980’lerin sonuna kadar yasaklılar listesinde kalıyor ülkesinde. Eserleri de bu yüzden ülkesinin edebiyat arşivinden
değil de KGB’nin “edebiyat arşivi”nden ortaya çıkıyor. 1951’de çalışma kampından dönen oğlundan kaptığı
tüberkülozdan ölen yazarın trajik ölümü insan yanının gayri resmi açık belgesi gibi duruyor ortada. Ansızın hayatıma
giren ve düşün dünyamı alt üst eden bu insanın sadece yazın dehası üzerinde değil, zorluklar karşısındaki dirim gücü
üzerinde de düşünüyorum. İnandıkları adına verdiği mücadele ile ödediği bedellerin alnına vurduğu damgayı okuyorum:
“Adı insan olan bu üstün insan, “insanı” insan karşısında küçülten/yok sayan ideolojilere yabancıdır. Gerçekleri tüm
çıplaklığıyla görür. Bu yüzden bakışlarının keskinliği ile giyotinin keskinliği arasında hiçbir fark yoktur”.
Yaşadıkları ile yazdıkları sermayesi olan Platonov yaşadığı çağdan; geçiciliğin hüküm sürdüğü, sanal ilişkilerin
insanları boyunduruğuna aldığı; ilaç muadili gibi insan muadillerinin sürekli olarak çoğaltıldığı; insansız sanatın baş tacı
edildiği, kapitalizmin insanların bağırsaklarının içini bile denetim altına aldığı, alınıp satılmayan hiçbir değerin ve
kutsallığın olmadığı küresel bir zaman olan günümüze sesleniyor ve duygu ve düşüncelerini anlayacak gerçek insanları
bulmakta zorlanmıyor bizim gibi. Bu anlamıyla Platonov bir büyücü mü? Onun eserlerinde görünür kıldığı acıların,
yalnızlıkların, ihanete uğramışlıkların, tek yönlü baskıcı ideolojilerin… değişmeyişidir onu ölümünün akabinde 21.
yüzyıl Rus edebiyatının en önemli yazarı yapan güç. Geç de olsa fark edilmiş olmak ve kendi okuruna ulaşmak onu
gökyüzündeki cennetinde mutlu ediyor mu? Bilmek isterdim insanlığın halen baskın güçlerin güdümünden
kurtulamayışından dolayı üzüntüsünden benim gibi kahrolup olmadığını. Bu duygularla onun gerçek kişiliğini“Dönüş"
öykü kitabında algılamaya başlıyorum ilkin. Bir anda derinliği kelimelerle ifade edilmeyen ruh ve düşünce zenginliğinin
içinde buluyorum kendimi. Yaşanmışlığın zenginliği karşısında yoksul / yoksun birer zavallıya dönüştüğünü
kavrıyorum ideolojik güçlerin. İnsanın kapitalizmin acımasızlığı karşısındaki en güçlü silahı yaşamı tüm nesnelliğiyle
kavramak ve yaşanılanlar karşısındaki duruşudur. En büyük zaferi de her koşulda insan kalmasını başarmasıdır. Bu
değerler dizgesi içerisinde her türlü kavramı ters yüz eden yazar, gücü elinde bulunduranların insanları türlü türlü
umarsızlıkla sınamasını ironik bir dille sorguluyor. Yaşama hakkı eşittir bir dilim ekmek. Dün de bugün de en acımasız
gerçeği budur hayatın. İnsan bedeni, ruhu düşünceleri dün de bugün de bir meta gibi alınıyor, satılıyor. Bu gerçek ne
sosyalist ne kapitalist sistemde değişmiyor. Her türlü sistemin ulaşmak istediği hedef, başta inancı olmak üzere köklerine
yabancılaşmış, ne yöne gideceği belli olmayan, esen rüzgârdan medet uman bir yığın haline getirdikleri insanları kuşatma
altına almak. Ne Platonov’un komünist rejimi masum ne de günümüzün kapitalizmi. İdeolojiler özleri itibarıyla
vahşidirler. İdeolojisine sadık bu adam ideolojilerin iktidarda savundukları değerlere yabancılaşmasına karşıdır. Dönüş,
dokuz öyküden oluşuyor. Öykülerin teması: her koşulda insanın acımasızca sömürdüğü insanlar/insan tarafından
anlaşılmaya, sevilmeye, sığınmaya, sevişmeye vs.vs. ihtiyacı olduğudur. Platonov da tıpkı Dostoyevski gibi insan üzerine
düşündüklerini yazarken kelimelerden sahici insanlar yaratıyor ve kahramanlarını dostunuz ya da düşmanınız yapıyor.
Onda da Dostoyevski’nin dehasıyla yarışan/ yakışan bir derinlik var. Yalnız onun kahramanları Dostoyevski’nin
kahramanları kadar dürüst, içten, hatalarını itiraf ederken karşısındakinin önünde diz çöküp af dileyecek kadar
merhametli değil. Bu iki dev yazarın kahramanları arasında da bu türden ayrılıklar/ farklılıklar fazla. O da, hayatın
kendisiyle güreşecek denli güçlü bulduğu yiğit savaşçılardan. İnsan gerçeğine ermenin bedeli kendini gözden
çıkarmaktır. Platonov da bu yüzden erdemlerin büyüttüğü gerçek insanların tıpkı kendisi gibi dünya var oldukça
onurlarıyla yaşayacaklarının canlı kanıtı gibi duruyor karşımızda. Bana kalırsa en büyük başarısı kendisini büyük bir
yazar yapmak için değil; üstün insan yapmak adına tercih ettiği yaşam biçiminden/ ideolojisinden ödün vermemesidir.
Bu yüzden soylu değerlerle insan ruhuna seslenebiliyor. Ve soylu ruhları insana dair anımsattıklarıyla alt üst edebiliyor
kendisi gibi. Onun üstünlüğü fani dünyanın taltiflerine sırtını dönmüş olması. Onun kahramanları güçlünün insan olarak
algılamadığı, yetimler, dullar, körler, açlar, yoksunlar, sevgisizler, tutsaklar, hastalar, yaşlılar… Kahramanları gibi gerçek
o da. Günümüz insanı çocuklar da dâhil olmak üzere almaya sınırsız almaya şartlanmış. Platonov gerçeği ise insana dair
duygu ve düşüncelerinizi içinizde yerle bir eden türden. Onun sayesinde insana dair bilmediklerimin sayısının azaldığını
bilmenin içime işleyen sızısıyla tanışıyorum. Bu iç sızısı sayesinde insana dair bildiğimi sandığım önemli gerçeklerin
aslında hayatın acımasız gerçekleri karşısında önemsiz olduğunu kavrıyorum. “İnsanın kalbinde aceleyle çırpınan ve hür
kalmasına yardımcı olunmazsa orada ebediyen boğulup gidecek ruhun dünyaya gelmesine yardımcı oluyordu. (s. 111.
Can.) demesi boşuna değil onun.
Platonov eserlerinin ana teması ‘katıksız insan gerçeğini kavrayarak insanı parçalanmışlıklarıyla sevebilme
yürekliliğidir.’ Bunu biraz daha derinleştirmek istiyorum. Tokların açları anlaması tıpkı açlıktan ölenlerin mezarına altın
külçeleri serpmek kadar anlamsız ve riyakârdır Can eserinde olduğu gibi. Arkalarında gözyaşı dökenleri olmadan
ölenlerin gömüldükleri mezarıdır vatanları. Toklar tabii ki gücün efendileri açlar ise o efendilerin kendilerine/hırslarına
köle yaptıkları insanlardır. Üç eserinde de ısrarla vurguladığı gerçekleri ise şöyle özetleyebilirim: Bir ideolojinin ya da
bir toplumun önderliğini yapmakla insanın çıplak gerçeğine erişilmiyor. Her koşulda inançlarını ve ideolojilerini satan
insanlar olduğunu, savaşta ve barışta değişmeyen tek gerçeğin ölmek üzere olan bir erkeğin son nefesinde bile “erkek”
olduğunu hissetmek için bir kadınla birlikte olmaktan kaçınmayacağını, her koşulda gücün söylem ve eylemlerin hayata
geçerken mutasyona uğrayacağını, gücü elinde barındıranların güçsüzü ezeceğini, iyiliğin kötülüğü beraberinde
getireceğini, aşkın her ortamda bağımsızlığını sürdüreceğini, her ideolojinin özünde tek tip insan modelleri yaratmayı
başarmak istediğini, her düzende doğruyu söyleyenlerin aforoz edildiği, ne savaşta ne de barışta insan gerçeğinin
değişmeyeceğini ve savaşların da çıkarların barışı uğruna çıktığını… anlatıyor. Gorki’ye hayranlık duyan ama eserlerinde
kendi özgün çizgisini yaratan yazar sade ve duru bir duyarlılığa sahip. İnsan ruhunu harflere indirgeyen Platonov, İnsan
kişiliğinde dönüşümü olmayan değişimin sözcüklerle haritasını çiziyor. Bu yüzden insanın bilmezlerini bilinir yapmakta
bu denli mahir. Bu yüzden insanın kişiliğiyle arasındaki mesafeyi bu kadar net ortaya koyuyor: “ Her küçük varlık, nesne
yahut bitki, insana kıyasla daha bir gururlu ve geçmiş bağlılıklardan azadeydi demek” ( s.31.Can). Onun yakındığı
ideolojiler değil; ideolojileri savunanların samimiyetsizliği ile yeteneksizliğidir Çevengur’da olduğu gibi. “Çevengur
Devrim Komitesi’nde sözler insanlara hitaben söylenmezdi, konuşmacının şahsi doğal gereksinimiydi sanki ve
konuşmalar sıkça ne bir soru ne de cümle içerir, sadece şaşkın bir kuşku barındırırdı –o da kararlara değil, Devrim
Komitesi katılımcılarının heyecanına malzeme olurdu” (Çevengur s. 296). Lenin dönemi ile Sovyetler Birliği Pioner
Derneği’nin kitlesel komünist çocuk örgütünün çocuklara ideolojik bilinç aşılamak için izledikleri yolu da öğreniyoruz
böylelikle. Kendisi gibi idealist komünistlerin Stalin döneminde sürgüne gönderilmesinin olağan karşılanması gerçeğini
hayranlık uyandıracak bir yalınlıkla gözler önüne seriyor. Bu bağlamda üç eseri de Platonov’un hayatı ve hayatta kalma
mücadelesinin özetidir. Onun eserlerinde sıra dışı bir bakış acısı olduğu kadar sıra dışı bir acının mizahı da hâkim.
Dönüş’ün kahramanları yaşadıklarının dayattığı değişime boyun eğiyor. Hayatları ve kişilikleri değişen insanların
sahip olamayacakları tek şey kendilerine ait bir hayattır. Adı Dönüş olan kahramanları yaşadıklarından sonra asla
kendilerini bir bütün olarak hissedemiyorlar. Parçalanmışlıkların bir bütüne dönüştürdüğü bir 'dönüş’tür kahramanlarının
hayatları. Gidenin bıraktığı boşluğu dolduracak bir başka canlı her koşulda yaşar yeryüzünde. Yüzbaşı Aleksey, savaş
sonrası evine döndüğünde bu acımasız gerçekle yüzleşiyor. Savaşarak erkekliğini kanıtlamış bu adam çocuklarının
babalık, bir başka erkeğin de kocalık tahtında oturduğunu anlamakta zorlanmıyor. Bir kahraman olarak karşılanacaklarını
uman erkeklerin hem evlerindeki hem de ülkelerindeki hezimetin görkeminden ürküyor insan. Diğer yandan hayatta sahip
olduklarını kaybetmek için savaşa gitmeye gerek olmadığını “İnek”te algılıyoruz. Sahipleri tarafından yavrusu satılan
İnek yavrusu olmadan bir bütün olması mümkün olmadığı için kendi yok oluşunu trenin altına atılarak hazırlıyor. İnsanlar
yavruları dâhil kaybettikleri sevdiklerinin acısıyla intihar etmiyorlar. İnsanda “Ölenle ölünmez” yaklaşımı hâkimdir. İnek
ise hayvan aklıyla yavrusuyla aynı sonla kendisini cezalandırıyor. Dolayısıyla insanlar ile hayvanların sevdiklerini sevme
biçimleri arasındaki çarpıcı gerçeği de böyle bir yalınlıkla ortaya koyuyor.
Dönüş’te, beni etkileyen çarpıcı bir başka gerçek de muhteşem on dokuzuncu yüzyılda Stalin'in nasyonal
sosyalistlerinin Heil Hitler Heykeli'ni davranış biçimleriyle dikmeleri ve Heil Hitler ideolojisinden farkları olmadıklarını
Çöp Rüzgârı’nda Albert Lichtenbeurg karakterinde kanıtlamaları. Albert Lichtenberg düşüncenin silâhaltına alındığı bir
yaşam biçimi üzerine düşünce üreten gerçek bir insan olduğu için delirmiştir. Albert Lichtenberg’i insanlık dışı baskı ve
işkencelerle delirten Stalin’in akıllı nasyonal sosyalistleri onu insan yerine koyup delirdiğini anlamaktan uzak olmaları
ve bir yaratığa benzetemedikleri insanı yargılamaları ironinin kutup çizgisi bu dedirten cinsten insana. Ayrıca “İnsan
insan için bu kadar mı tehlikeli de aralarında iktidarın durması gerektir?”( s.52) haklı saptaması yazarın adını hiçbir eser
yazmamış olsaydı da onu ölümsüzleştirmeye yeterdi diye düşünüyorum. “…Hayır, arkadaş, her iktidar bir çarlıktır, aynı
synkletos ve monarşi, çok şeyler düşündüm ben…” “Mülkiyeti aşağılamak” (Çevengur.s.62) Alıntıdan da anlaşıldığı üzre
Platonov ideolojilere değil, ideolojilerin iktidarlaşmasına karşı. Yazın gerçeğini de bu gerçek üzerine inşa ediyor.
İnsanlığın evrensel kurtuluşu için ideolojilerin iktidarlaşmaması gerekiyor. Ezenin/ ezilenin olmadığı ‘insan onuruna’
yakışır gerçek bir hayat ancak böyle mümkün olabilir. Bu türden gerçekleri Platonov farkıyla bilmek öğrenmek ve
sorgulamak isteyen seçici okuyucuların mutlaka okuması gereken birer başyapıttır Dönüş, Can, Çevengur eserleri.
*Metis Yayınları: Dönüş. s.160.Can.s.147.Çevengur.s.405.
