Aklını Oynatmaktı Aşk

Aklını oynatmaktı aşk,
Adını anınca sarsılırdı dünya.
Ellerim titrerdi yokluğunda,
Seninle her sabah bir yangındı.
O sabahlar olmadan uyanmaktı,
Aklı oynatmak.
Aşk öyleydi ki sevgilim,
Akılsızlık gibi,
Tutukluluk gibi,
Dengesizlik gibi.
Aklını oynatmaktı aşk.
Şimdi, o akılda yalnızım.
Yalnız bir şehrin ortasında danslardayım.
Ellerimde senin sevdiklerinden şişeler,
Yüzümde ufak bir tebessüm,
İçimde karanlık.
Dik ve net, bir an için yeniden yaşamaktayım.
O an, gelir misin yanıma bilmem.
Gelirsen,
Ak gerdanda birkaç öpüş hissi saklı,
Gözlerinde, o yalınlığın yorgunluğu,
Ruhumda, güvenine sığınmanın sıcaklığı var.
O akşamın gecesi, uyur musun benimle?
Kirli, belki de artık aklanmış sakallarınla oynar mıyım?
Sabahına, paşa çaylı menemeni paylaşır mıyız?
İçimde kalan o dansta,
Bana eşlik eder misin?
Yoksa, cevapsız mı kalır bütün isteklerim?
Çoktan sevmiş olur musun bir başka mahberi?
Aklanan sakallarına,
Isıtan kokulu nefesine,
Güvenli kollarına,
Yüzündeki benlerin yerine
Başka biri dokunur mu?
Dokunanın olmasın..
Bedduam değil, duamdır bu cümleler.
“Sevgiyle kal” diyemem,
Ama sevgimi hatırlayarak kal o güne.