Dünyaya gelişim elimde değildi,
Doğduğum güne döndüm, ağladım.
Her yanım düşman, dost bulamadım.
Sis çöktü üstüme, pustum, ağladım.
Suçlu aramadım ki, suçum neydi?
Herkes filozof olmuş, verir öğüdü,
Aldım elime de kalemi ve kağıdı,
Fani dünya, seni yazdım, ağladım.
Sebeplerim çok, ağlar gözlerim,
İnsanlığı, merhameti, sevgiyi özlerim.
Doğruyu söylerim, acıdır sözlerim,
Halimi arz edemedim, gezdim, ağladım.
Yüce Yaratıcının türlü türlü kulları,
Doğruyu görüp söylemez ki dilleri.
Günü de geldi mi bükülecek belleri,
Hallerini görünce güldüm, ağladım.
Maziyi düşününce başlar kasvet,
Doğruyu da görecekler kullar elbet.
Ne mal, ne mülk, çare değil ki servet,
Geleceği gördüm, baktım, ağladım.
Anlatmaktan doğruları usandım, bıktım,
Sel oldum doğruya, çağlayıp aktım.
Dönüp de dünyaya yeniden baktım,
Kesildi umudum, sustum, ağladım.
