Ben de bir insanım; varlığımın merkezinde hem maddî hem manevî sancılarla örülmüş bir labirent taşırım. Ruhumun derinliklerinde yankılanan sessizlik, Şadi Şirazi’nin “gönül sarayı”na benzer bir hâle bürünür; her taşın altında aşkın ve fıtrî hidayetin gizli melodilerini duyarım. İnsan olmak, yalnızca nefes almak ve gözleriyle görmek değildir; insan olmak, kendi karanlığında ışığı aramak, kalbin en mahrem köşelerinde “ben”in ötesini fark edebilmektir.
Mevlâna’nın izinde yürüyen bir kalp, her ayrılığı bir vuslat habercisi olarak görür. Bende bir insanım; bazen Cezeri Ahmed’in mucit ruhu gibi hayatın mekanik labirentlerinde yol arar, bazen de Hüsrev’in aşkıyla yanıp tutuşan bir derviş gibi ruhumun dağlarında yankılanan feryadını dinlerim. İnsan, hem akıl hem aşk ile var olur; ilim ve irfan arasında gezinir. Sadık Hidayet’in eserlerinde olduğu gibi, ruhun karmaşıklığına dair karanlık bir gözlem yeteneği de gereklidir; çünkü insanın en büyük savaş alanı kendi içidir.
İran edebiyatının kadim sayfalarında okuduğum her beyitte, “bende bir insanım” cümlesi, bir feryat değil, bir uyanış nidâsı gibi yankılanır. Hafız, Şirazi ve Sadi, insana dair en ince hisleri ve en keskin gözlemleriyle, ruhun labirentlerinde dolaşmamı sağlayan pusulalardır. Onlardan öğrendiğim, insanın hem acı çekmeye hem de huzura susamış bir varlık olduğudur. İnsan ruhu bir yudum şarapta hem sarhoş olur hem uyanır; bir bakışta hem aşkı hem ölümü hisseder.
Ben de bir insanım; ilim ehlinin sabrıyla sorular sorar, irfan ehlinin tevazusuyla cevap beklerim. İnsan olmak, bazen kendi kendine yabancılaşmak, bazen de kendine en yakın olanı, yani Rabbini bulmak için ruhun derinlerine dalmaktır. Cezeri Ahmed’in mühendis zekâsında, Mevlâna’nın aşk coşkusunda ve Şadi Şirazi’nin lirizminde birleşen o içsel yolculuk, bana insan olmanın biricik sancısını hatırlatır: Hem dünyaya ait hem de dünya ötesi olma hâli…
Ben de bir insanım ve her insan gibi, hem karanlıkta kaybolmayı hem de ışığa ulaşmayı arzularım. İnsan ruhunun bu ikiliği, tasavvufun en derin sırlarından biridir: “Kendini bilmek, Rabbinle buluşmanın kapısını aralamaktır.” Ve ben, her nefesimde, hem kendi sınırlarımı hem de aşkın sonsuzluğunu hissetmeye devam ederim.
Ben de bir insanım… Ve bu cümlenin içinde hem bir feryat, hem bir dua, hem de bir uyanış saklıdır. İnsan olmanın ruhsal sancıları, ilim ve irfanın rehberliğinde anlam bulur; kalbin her titremesi, varoluşun en hakiki tecrübesine açılan bir kapıdır.
