Fikrince adım ömrümce yetim
Bir gölgeye mahkum sende her betim
Kemiğimden sıyrılıp atılsa etim
Ne erbain dersin ne nisan dersin
Sümbüllerle güller benle kuru dal
Zehrimi ab etmez bin nahl ile bal
Harına mecburdur her mesut mahal
Ne pinhani dersin ne ayan dersin
Susarım dilimde bin zehirli ok
Şifadır düşünde sözümdeki yok
Hükmünce gurabın diyarınca çok
Ne kehkeşan dersin ne kurgan dersin
Alemce tan olan sence tün sesim
Ölüm gayemcedir dursa nefesim
Şaki dağlarınca bir ben nakesim
Ne asuman dersin ne nihan dersin
Masivadır bildim her zerremi ben
Baharla gördüğün güzce bir desen
İsrafil dirilir güle gül desen
Ne aşiyan dersin ne viran dersin
Hiç kimseye değil banadır sözüm
Körler ülkesinde mühürlü gözüm
Günahım boynuma insandır özüm
Ne hüsn-ü zan derim ne figan derim
‘’Ömrümce kendime bir gül dereyim’’
