Şiir deyince aklıma hep yalnızlık geliyor
Yalnızlık deyince;
Dizlerini karnına çekmiş
Yıkık bir duvar dibinde oturan
Çürümeye yüz tutmuş bir adam.
Adamın kimsesizliğinin
Yankısı düşmüş yüzüne
Eğreti bakıyor kırgın gözleri,
Yarın göç edip gidecekmiş gibi
Küskün yalnızlığını
Kendine büyük geliyor artık
Emanet bir hayatın içinde taşıdığı,
Yok olmaya yüz tutmuş
Rengi solmuş
Eprimiş bedeni.
Sessizliğin soğuk çığlıklarında
Üşüyor adamın yalnızlığı.
Karanlık bir gece gibi ıssız kalbinin
Rutubetli duvarlarına sinmiş
Yalnızlığının kokusu
