Önce bulutlar kapladı gökyüzünü,
Bağırdılar sanki kızgın bir sesle.
Sonra minik bir damla düştü alnıma,
Ardından diğerleri indi, yarışır gibiydiler yeryüzüne.
Gökyüzü ağlarken, yeryüzü susmuştu;
Sanki her şey birazdan arınacak gibiydi.
Bir anda her yer yağmur damlalarıyla bezendi.
O an, her şey durdu sanki;
Herkes huzur bulmak ister gibiydi.
Yağmur, bütün uğursuzlukları silmek istercesine,
Kalplerimizdeki küf tutmuş düşünceleri
Damla damla yıkayıp götürmek istercesine…
Ve kaldılar,
Yağmurun altında — öylece, sessizce.
Bir anda gözyaşları karıştı yağmur damlalarına;
Artık kimse bilemedi,
Hangisi gökyüzüydü,
Hangisi yürek…
