Martın ortasındayız
Tenine isli cemreler düşüyor
Ravos’ta geçirdiğin günleri anıyorsun
O kozmik yalnızlığın
Eksilmiyor dudaklarından
Yine de sen
Termodinamiğin üçüncü yasasını
Hep ihlal ediyorsun
Konuşmaya cesaret edemiyorum
Kulakların çetin bir nidayla kavgalı
Duyularında belirgin lezyonlar
Ve Orta Çağ’dan kalma bir bulanıklık
Ne büyük kayıp
Seni doğmadan önce vurmuşlar
Oysa bir kitabeye yazılmalıydı adın
Seninse bir heykelin bile yok
Amorf karanlığın ortasına dikilmiş
Zehirli alaşımlardan
Ne kaybedeceksek kaybedelim
Tropikal kederlerinle meşgul etme beni
Bir yerlinin omuzlarına sığınabilirsin yeniden
Ravos’taki günlerin gibi
Hayır
Ağlamak niyetinde değilim
Vakit çok erken
Sabaha üç ışık yılı uzaktayız
Biraz daha bekleyelim
