İlmik ilmik sessizliği dokuyorum gönlüme ve gezdiğimiz sokaklara. Her köşe başı, her taşın altında seninle konuşan bir suskunluk gizli. Adımlarımı atarken, sanki senden kalan boşluğu tamamlamak ister gibi yavaşlıyorum. Sessizliği sevdim belki de, çünkü içinde seni daha çok duyuyorum. Bir zamanlar konuştuğumuz bank, şimdi sadece gölgelerle sohbet ediyor. Gecenin ürperten sessizliği, senin sesine en yakın olan şey. İnsan bazen kendi iç sesini kaybeder ya, işte o zaman başlar gerçek hatırlama. Gezdiğimiz sokaklar, adımlarımın değil, gözyaşlarımın iziyle doluyor. Pencerelerden yansıyan ışıklar bana seni anlatıyor: bir göz kırpması, bir dalgın bakış…

   Zamanla sustuğum kelimeler, şimdi içimde yankılanıyor. “Nasılsın?” demediğim için içimi kemiren boşluk… “Gitme” diyemediğim için sessizliğe mahkûm kalan kalbim. Ama ilmik ilmik dokuyorum o sessizliği. Her düğüm bir hatıra, her düğüm bir pişmanlıkla dolu… Ve belki, her düğümde biraz daha seni bırakabilirim kendimden. Çünkü sessizlik bazen bir vedadır; en narin, en dokunulmaz haliyle yapılan bir veda. Konuşmadan, bağırmadan, sadece susarak sevdiğimi kabul ettiğim o an… İlmik ilmik sessizliği dokuyorum gönlüme ve gezdiğimiz sokaklara. Her adımda içime işleyen bir mısra gibi akıyor gecenin ıssızlığı.
Sessizlik, bazen bir şiirdir — sadece okunmaz, hissedilir. Harfleri gözyaşından, satır başları nefes aralarından oluşur. Seninle sustuğumuz anlar geliyor aklıma. Ne çok şey söyledik aslında, hiçbir şey demeden. Kelimelerin yorgun düştüğü yerde, göz göze gelmek kadar derin bir mısra bulamazdım.

  Sokak lambalarının altında uzayan gölgem, seni bekler gibi bükülüyor.
Bir suskunluk çöküyor üstüme, ama bu suskunluk yenilgi değil.
Aksine, seni en çok burada seviyorum: söylenmemiş cümlelerde, yarım kalmış hecelerde.

Şiir gibi dokunuyor sessizlik bana.
Her kıvrımında sen varsın —
Ve ben, dilime gelmeyen kelimeleri yüreğime ilmik ilmik işliyorum.

   Gecenin İçinde Unutulmuş Bir Ses Duyuyorum

Gecenin dudaklarında titreyen bir adın var,
Ben içime çökmüş bir yankıyla seni çağırıyorum.
Bir zamanlar birlikte susarak yürüdüğümüz sokak,
Şimdi yalnızlığımla konuşuyor, taşları bile seni özlüyor.

İlmik ilmik ördüğüm sessizlik,
Senden kalan boşluğu örtmeye yetmiyor.
Adın, içimin loş köşesinde yankılanıyor,
Her nefes, seni anımsatan bir mısraya dönüşüyor.

Pencereme dokunan rüzgâr,
Senin saçlarının gölgesiyle geçiyor.
Bir şehir senin sesini benden almış,
Ben sustukça daha çok duyuyorum seni.

Beni küçük düşürmez ağlamak,
Sadece kalbimin ağırlığını dışarı taşır.
Çünkü seni sevmek, bir şiirin içinde
Yavaş yavaş kendini kaybetmektir.

Mehmet Aluç