Gün sabah’a dönmekte.
Unutulmuş şehrin sokaklarında,
Gözyaşlarımı
Yağmura karıştırmaktayım.
Cümleler sen kokmakta,
Ben onları görmezden gelmekteyim.
Gün sabaha dönmekte.
Bir parça aşk var içimde;
Kelimeleri özlem, söylemleri katı,
Bir kalkan gibi koruyor sözleri.
Gün sabah’a dönmekte.
Gökyüzü açıyor zifiriden;
Güneş’e bulutlu bir teslimiyet.
Ve ben,
Oturmuşum yalnız şehrin kıyısında,
Elimde gururların,
Kâğıtlara yazılmış sesleri.
Gün sabaha dönmekte.
İçimde büyük bir kavga,
Sessiz izlemekteyim.
Kim haklı, kim üzgün;
Kararı duyguların,
Özgürlükleri vermekte.
Gün sabaha dönmekte.
Ben, yollar boyu yürümekteyim
