Mevsimlerden hazan.
Sonbahar alâmeti sararmış yaprakları işaret ediyor.
Yeşilin sonu. Üşütür kollarımı hazan rüzgarı.
Ruha işleyen acı sızlar. İlmek ilmek dokudum sabrı gözyaşlarıma hapsederek.
Bakışlarım ürkek ve de kaçamak…
Kendimi benliğime gizlediğim bu yolda bitkin düşen ayak tabanlarım.
Zaman ise yepyeni haberlere gebedir.
Mola vermeyen patron misali gücümü kamçılar.
Ölü ruhumu yaşatmaya çabalarım.
Nafile uğrayan taze gam.
Anlaşılamayan bendeki idea.
Şimdi sıra hangi acı telinde bilmem.
Ben büyüteceğim içimdeki umudu.
Yitirmedim onu gökkuşağı kadar çiçeklerle bezenmiş.
Geceye dem vuran…
Türkü gibi…
Bazen ağlar bazen de…
